Powierzchnia obudowy budynków jest obliczana dla budynków lub części budynków, które są zamknięte ze wszystkich stron i przekryte, wliczając te części konstrukcji, które są powyżej i poniżej poziomu terenu.
Rozróżnia się tutaj następujące powierzchnie:
a) fundamentów;
b) ścian zewnętrznych poniżej poziomu terenu;
c) ścian zewnętrznych powyżej poziomu terenu;
d) dachu.
Powierzchnie przeszklone powinny być wyszczególnione oddzielnie jako części powierzchni ścian zewnętrznych lub powierzchni dachów.
Do powierzchni obudowy nie są wliczane następujące powierzchnie:
- elementów budynku poniżej poziomu najniższej kondygnacji (np. części fundamentów);
- wnęk i pilastrów wykonanych dla celów estetycznych, studzienek w chodnikach dla oświetlenia pomieszczeń, schodów zewnętrznych, zewnętrznych ramp i pochylni, zadaszeń, markiz, poziomych osłon przeciwsłonecznych, wysuniętych części dachu, świetlików, nasad kominowych itp.
Powierzchnia fundamentów budynku jest powierzchnią całkowitą posadowienia najniższej kondygnacji.
Źródło: POLSKA NORMA PN-ISO 9836 - Właściwości użytkowe w budownictwie - Określanie i obliczanie wskaźników powierzchniowych i kubaturowych